پارسانیا گفت: دانش فقه در ایران آنقدر در عرصه اجتماع فعال است که به گونه‌ای بی‌نظیر عمل کرده است و در کمتر از یک سده دو انقلاب، یعنی انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی را رقم زده است.
به گزارش شبکه اجتهاد، پنجمین نشست هم‌اندیشی علم دینی با حضور استاد حجت‌الاسلام والمسلمین حمید پارسانیا و با موضوع «روش‌شناسی علم دینی و دلالت‌های آن در علوم انسانی» در سالن همایش‌های غدیر شهر قم برگزار شد.
در ابتدای این جلسه که دومین نشست هم‌اندیشی با حضور استاد پارسانیا نیز بود، حجت‌الاسلام ابراهیمی‌پور به عنوان مقرر نظریه حجت‌الاسلام پارسانیا، خلاصه‌ای از دیدگاه وی را با تأکید بر کتاب «روش‌شناسی انتقادی حکمت صدرایی» و توجه به دیگر آثار وی ارائه کرد. در بخش دوم، پرسش‌های ارسال‌شده به دبیرخانه هم‌اندیشی از حجت‌الاسلام پارسانیا پرسیده شد و بخش سوم نیز به پرسش و پاسخ میان حضار داخل جلسه و حجت‌الاسلام پارسانیا اختصاص یافت. در ادامه گزارش مشروح پرسش‌های و پاسخ‌های مطرح شده در این هم‌اندیشی را به نقل از مهر می‌خوانید.
جایگاه فقه در علم اجتماعی
بر اساس این گزارش، در آغاز این جلسه پرسش‌هایی در دو موضوع «جایگاه فقه در علم اجتماعی» و «فلسفۀ مضاف و علوم انسانی» طرح شدند. در ارتباط با جایگاه فقه در علم اجتماعی، در موضوع ارتباط نظریه علم دینی استاد پارسانیا با فقه اجتماعی دو سؤال مطرح شد.
اولین پرسش این بود که در مقیاس اجتماعی، مفهوم تجویزی علوم در قالب نظام‌سازی و برنامه‌ریزی وجود دارد. از طرفی شما فرموده‌اید که فقه ما در بخش تجویزی ما جانمایی می‌شود و این در حالی است که فقه موجود ما خروجی‌اش هر چند تجویزی است، ولی فرمت تجویزی‌اش، «حکم جزیی» است و «نظام» و یا «برنامه» نیست و سامانه فقه موجود ما بیش از این تحویل نمی‌دهد، شما چگونه می‌خواهید از چنین فقهی در بخش تجویزی علوم اجتماعی اسلامی بهره بگیرید؟
پرسش دوم این که تعریف خود را درباره دانش اجتماعی دقیق‌تر بفرمایید؟ و اینکه نسبت دانشی مانند فقه با دانش اجتماعی رایج چیست؟
پارسانیا در پاسخ به این پرسش‌ها به سه نکتۀ محوری اشاره کرد. وی ابتدا با اشاره به ویژگیِ تجویزیِ فقه که مطابق با طبقه‌بندی متفکرین مسلمان، از جمله فارابی، در ذیل علم مدنی قرار می‌گیرد، افزود: بخش قابل توجهی از فقه، علم اجتماعی است و در تاریخ تحولات جهان اسلام و خصوصا در ایران، همواره به عنوان یک بخش فعال از علم اجتماعی ایفای نقش کرده است و فی‌المثل زمانی که در قدیم گفته می‌شد به علما باید رجوع کنیم و باید و نباید امورمان را از آنها بپرسیم، منظور فقها بوده‌اند. دانش فقه در قرن بیستم در ایران آنقدر در عرصه اجتماع اکتیو و فعال است که به گونه‌ای بی‌نظیر در جهان اسلام، عمل کرده است و در کمتر از یک سده دو انقلاب، یعنی انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی را رقم زده است. این در حالی است که معمولا فاصله بین دو انقلاب زمانی بیش از یک سده را می‌طلبد. با این حال باید دقت داشت که در جهان اسلام، فقه دانش تجویزی وکلام، دانش ترویج فقه و عقاید در جامعه و فرهنگ است به همین خاطرکلام تابع فرهنگ وجامعه‌ای است که در آن به ترویج عقاید و مبانی فقه می‌پردازد و متناسب با زمان‌ها و مکان‌های مختلف شیوه‌های کلامی متفاوتی شکل می‌گیرد. فارابی نیز این دو علم را در ذیل حکمت مدنی و در ذیل علم اجتماعی قرار می‌دهد.
وی ادامه داد: ویژگی تجویزی علوم اجتماعی مدرن نیز مخصوصاً زمانی که از رویکردهای پوزیتیویستی فاصله می‌گیرد، کاملاً آشکار می‌شود. با این‌حال مبنای تجویزی بودن این علوم و فقه کاملاً متفاوت است. علوم اجتماعی تجویزی مدرن محصول ارادۀ خودبنیاد انسانی بوده و برساخته است و اصولا ذاتی برای معنا قائل نیستند، در حالی‌که فقه حاکی از ذات و معنای ذاتی است و محصول ارادۀ تشریعی خداوند است. فقیه با عقل و نقل حکم خداوند را می‌یابد.
پارسانیا بر اساس تفاوت در این دو مبنا به نکتۀ دوم ورود پیدا کرد و به تبیین رابطۀ فقه با دانش اجتماعی موجود پرداخت. به‌زعم وی در دورۀ معاصر تنش‌های زیادی میان این دو رویکرد تجویزی شکل گرفته است. دانش فقه از یک سو آن قدر در جهان اسلام و ایران حضور قدرتمندی دارد که در مواقعی می‌تواند بنیاد دانشگاه مدرن را زیر سوال ببرد، اما در مقابل رویکرد تجویزی علوم اجتماعی مدرن نیز این ظرفیت را داشته که مخصوصاً به‌واسطۀ اتصال و روابط با قدرت سیاسی، فقه را ابژۀ علم خود قرار می‌دهد و گاهی رسمیتِ آن‌را منوط به امضاء خود می‌کند.
پارسانیا نکتۀ سوم و پایانی را نیز پاسخ به این سوال دانست که دانش فقه موجود به‌لحاظ اینکه اغلب موضوعش فرد است، چگونه توان و ظرفیت ایفای نقشی معادل با علوم اجتماعی را دارد؟
وی با ورود به بحث «فقه نظام» که در این‌روزها در میان علمای حوزوی مورد چالش قرار گرفته است، اظهار کرد: فقه موجود در بخش‌هایی موضوع حکمش فرد و رفتار او است، که البته در این حالت هم احکام اسلام تبعات اجتماعی دارد و مثلا نماز، معنا بخش به تمام عرصه زندگی معرفی شده است. با این حال بخش قابل توجهی از فقه دربارۀ امور و وظایف اجتماعی است که اگرچه در موارد زیای تکلیف اجتماع را ناظر به کنشگران بیان کرده، لکن اسلام در ذیل همین احکام، نظامات خود را تبیین می‌کند مانند نظام خمس، بحث وقف، بحث امام و بحث انفال و نظائر آنها. البته کسی که این تفکیک را مورد توجه قرار داد، شهید صدر بود. آن هم در بحث نظامات اقتصای برای مقابله با نظام اقتصادی مارکسیستی. اینها در واقع فقه حکومت است.
این استاد حوزه و دانشگاه ادامه داد: علاوه بر این، ما اکنون بحثی افزون بر این داریم و آن، فقه حکومتی است که متفاوت از فقه حکومت است. این فقه و پرسش از آن با قرارگرفتن فقها در جایگاه حکومت و ادارۀ جامعه مطرح شد این فقه اگرچه در عناوین درسی وارد نشده است ولی حضور دارد و مثلا در تدوین قانون اساسی، فقها خیلی از موارد را بر اساس فقه حکومتی بیان کرده اند و باید این قبیل فعالیت‌های فقهای ما که در صد سال اخیر رخ داده است تحلیل شود و بعدا مورد تدریس قرار گیرد.
پارسانیا با بیان اینکه فقه نظامات و فقه فردی ما شامل احکام اولیه و ثانویه و احکام کلی است، گفت: در عین حال، حالا خود این که حاکم چه کسی باشد این جزء احکام کلی است اما حکمی را که حاکم می‌دهد، این فقه حکومت نیست، فقه حکومتی است. بله حتما قدر متیقنش این است که حاکم باید فقه نظامات را بداند، اما حکمی که می‌دهد، دقیقاً خروجی فقه نظامات نیست. از یک طرف احکام فقه، از یک سو اداره نظام و تزاحم‌های بین اینها و پیش‌گیری برخی از موارد درمیان است. ما می‌دانیم که ممکن است خیلی از این مواردی که در نظام بانکی وجود دارد، شرعی نباشد، اما اینکه چگونه تغییرش دهیم که نظام اقتصادی فرو نپاشد، مسئله خیلی مهمی است. اینجاست که احکام حکومتی نقش ایفا می‌کند و باید وضعیت موجود را بشناسد؛ وضعیت مطلوبی را که فقه حکومت بیان می‌کند، بداند و مسیر عبور را تعیین کرده و اینجا حکم بدهد. باید این قبیل فعالیت‌های فقهای ما که در صد سال اخیر رخ داده است تحلیل شود و بعداً مورد تدریس قرار گیرد. استاد پارسانیا در پایان این بخشِ مهم، متذکر می‌شوند که همۀ این انواع فقه، علم اجتماعی جهان اسلام و بیانگر تطورات آن هستند. به‌لحاظ تاریخی نیز طبقه‌بندی فارابی در صدرا نه تنها دگرگون نشد، بلکه تحکیم گردید.
فلسفۀ مضاف و علوم انسانی
در ادامه این جلسه، ارتباط فلسفۀ مضاف و علوم انسانی در قالب دو سؤال به شرح ذیل مطرح شد:
۱- شما بیان داشته‌اید که فلسفه در فرهنگ اسلامی عنصر غالب نیست، آیا استفاده از فلسفه¬های مضاف برای تحول علوم انسانی می¬تواند استراتژی کارآمدی باشد؟ اگر بخواهیم مبانی علوم را با مبانی اسلامی جایگزین کنیم، چه استرتژی دیگری می¬تواند از نظر بستر فرهنگی کارآمد باشد؟
۲- آیا تغییر در فلسفه‌های مضاف به تغییر در محتوای فهم تجربی در علوم انسانی و یا حتی علوم طبیعی منجر می‌شود؟ اگر می‌شود، چگونه؟ اگر نمی‌شود، اینکه می‌فرمایید، فهم تجربی و حسی، نیازمند فلسفه و مبانی عقلی است، چه معنایی و کارکردی دارد؟
پارسانیا در پاسخ به این سؤالات اظهار کرد: فلسفه‌های مضاف در دورۀ حاضر، مانند خود مفهوم فلسفه گرفتار کژتابی‌های زیادی است، تا آن‌حد که یحتمل در خود حوزه‌های علمیه هم گاهی فلسفه را به‌معنای مدرن آن می‌فهمند و از معنای سنت خودمان فاصله دارند.
وی برای آشکارشدنِ این تمایز به فهم کُنتی از علم و طبقه‌بندیِ او اشاره می‌کند، زیرا Philosophy of های مدرن محصول دیدگاه کنتی است. در این دیدگاه‌ها، فلسفه تابعی از ساینس است، خواه موضوع آن امری خارجیِ جزئی باشد، خواه علم به امور حسی و جزئی، در هر صورت، فلسفۀ علم در جهان مدرن نیز در واقع نگاه درجه دو به علم است. در حالی‌که در نگاه سنتِ ما فلسفه و به تبع آن، فلسفه‌های مضاف، معنای متافیزیکی دارد. البته موضوع متافیزیک، امور جزئی نیست و شناخت امور جزئی برعهدۀ علوم است، اما این علوم مبتنی بر متافیزیک است. فی‌المثل علم مدنی فارابی مبتنی بر اصول متافیزیکی است. بنابراین مبنای علوم که در متافیزیک بحث می‌شود، مانند دنیای مدرن گرفتار درکِ فرهنگی و تاریخی نمی‌شود.
پرسش و پاسخ حجت‌الاسلام پارسانیا و حضار
بخش پایانی این جلسه به پرسش و پاسخ بین حجت‌الاسلام پارسانیا و مقررین دیگر اساتید و نمایندگان مراکز فعال در عرصه علم دینی اختصاص یافت.
حجت‌الاسلام جمالی، نماینده فرهنگستان علوم اسلامی ضمن طرح پرسش خود اظهار کرد: اولاً ذهن انسان در جهان دوم که برای درک جهان اول، متاثر از عوامل مختلفی است، چگونه می‌تواند به درک جهان اول نائل آید و ثانیاً آیا ملاک صدق را در نهایت به حق و باطل بر می‌گردانید و برای جریان باطل نیز نفس‌الامری قائل هستید؟
حجت‌الاسلام پارسانیا در پاسخ به این پرسش، اظهار کرد: فارغ از بحث‌های تطبیقی جهان اسلام و جهان غرب، در پاسخ به این پرسش به بحث اتحاد عقل و عاقل و معقول در فلسفۀ صدرا ارجاع می‌دهند، هرچند ممکن است بسیاری از فیلسوفان آن‌را نپذیرند. به‌علاوه اموری مانند اصل تناقض یا اصل واقعیت با ضرورت ازلیه بیانگر آن است که حداقل انسان با نفس‌الامر می‌تواند ارتباط برقرار کند. به‌علاوه مطابقت با نفس‌الامر زمانی صادق است که نفس‌الامر حق باشد. حتی عقل عملی ما نیز نفس‌الامر خاص خودش را دارد.
در ادامه، حجت‌الاسلام خاکی، مقرر نظریه استاد میرباقری نیز به طرح پرسشی پرداخت و اظهار کرد: وقتی فاعل شناسا که در جهان دوم فرهنگی و تاریخی قرار دارد، می‌خواهد فهمی از نفس‌الامر بیابد، آن‌را نمی‌سازد، بلکه آن‌را می‌یابد. چطور نظریه‌ای که در نفس‌الامر با کلیتش حضور دارد، در ذهنِ انسان قرار می‌گیرد. به‌نظر می‌رسد این امور فرهنگی بر آن درک تاثیر داشته باشند و لذا نظریه با کلیتش نمی‌تواند در ذهن انسان قرار بگیرند. به‌علاوه این نظریه که در ذهن انسان شکل می‌گیرد، چگونه می‌تواند مسئله مورد نظرش را حل کند؟
حجت‌الاسلام پارسانیا در پاسخ به این پرسش که با پرسش قبل اشتراکی هم داشت، گفت: انسان در آغاز درجهان سوم زندگی می‌کند. اما تناقضاتی که در این جهان همچون زنگ خطر برایش پیش می‌آید، باعث می‌شود که بر اساس تناقضی که در مواجهه با مسائل جهان دوم و سوم برایش پیش آمده، از منظر خودش نسبتی با نفس‌الامر برقرار می‌کند. مشکلات و مسائل برای انسان منظر ایجاد می‌کنند. البته باید توجه داشته باشیم که همین تناقض، بر اساس ضرورت ازلی فهمیده می‌شود. بنابراین او از منظر همان مسائلی که با آنها مواجه شده، به جهان اول رجوع می‌کند و حقیقت را در می‌یابد. این نکتۀ مهمی است که در صورت مواجهه با تناقض در جهان دوم یا سوم، تناقض را نه به حقیقت که سرایی است پیراسته، بلکه برخاسته از جهان دوم و سوم بدانیم. این در حالی است که کانت، یک تصمیم شتابزده می‌گیرد و با رسیدن به تناقض در جهان دوم، اصل علم به حقیقت را زیر سوال می‌برد.
در ادامه موسوی اظهار کرد: من با تاکید بر دو مفهوم حرکت و واقعیت حقیقی و اعتباری با تفسیر شهید مطهری (ره) می‌خواستم به این اشاره کنم در علم مدرن، واقعیت اگرچه اعتباری است و حرکت بدون علت در معنای فلسفی‌اش صورت‌بندی می‌شود، اما علوم مدرن با ملاک اثرگذاری و کارآمدی، مدعی‌اند این واقعیت‌ها و حرکاتِ آنها که تابعی از ارادۀ انسان است، با ملاکِ خودشان نظم و قواعد دارند. لذا نمی‌توان آنها را واقعیت بی‌معنا و بی‌تاثیر دانست. بله این بحث جدی است و واقعیتی که علوم طبیعی یا اجتماعی برساخته می‌کنند، قدرت خاص خود را دارد. من منکر جدیت آنها نیستم، اما مبانی ما و آنها متفاوت است.
در ادامه این نشست، محسن دنیوی به طرح پرسش خود پرداخت و گفت: در نگاه شما دغدغۀ تقیدِ به نفس‌الامر و ارتباط آن با امور فرهنگی و جهان دوم مکرر مورد توجه قرار گرفته است. اما پرسش بنده این است که این ارتباط چگونه توضیح داده می‌شود؟ به بیان دیگر دستاورد ما از نفس‌الامر را ارزیابی کنیم؟
حجت‌الاسلام پارسانیا در پاسخ گفت: این پرسش نیازمند بسط‌های تفصیلی است و هر فیلسوفی پاسخی به آن داده است و در این نشست ممکن نیست. اما در نگاه ملاصدرا با بحث‌های حرکت جوهری، اتحاد عقل و عاقل و معقول یا علم‌النفس یا نظایر آنها با همۀ تفصیلش پاسخ داده می‌شود.
دکتر خطیری، مقرر نظریه استاد گلشنی پرسش‌گر بعدی بود که اظهار کرد: با فرض قبول مفروضات شما، علم دینی مورد نظر شما، چه نتایجی برای دانشجویان فیزیک دارد؟ به تعبیر دیگر نظریۀ علم دینی شما چگونه می‌تواند مسیر روبه‌رشدِ علوم مدرن را با مسیر علوم حوزوی ما هماهنگ ساخته و مرتبط سازد؟
حجت‌الاسلام پارسانیا در پاسخ گفت: به یک معنا نظریات سنتِ ما چندان دستاورد مستقیمی برای شما ندارد، چون موضوع ما در این علوم، فیزیک به معنای مدرنش نیست. اقتدار علم مدرن هم‌اکنون بسیار گسترده است و شکست این اقتدار، نه تنها آسان نیست، بلکه قواعد خاص خودش را دارد که نیازمند سیاستگذاری، کار پیوسته و بحث‌های بسیار گسترده است و می‌توان از ظرفیت‌های سنتِ گذشتۀ خودمان استفاده کرد.
یادآور می‌شود، پنجمین نشست هم‌اندیشی علم دینی با موضوع «روش‌شناسی علم دینی و دلالت‌های آن در علوم انسانی» روز پنج‌شنبه، ۴ بهمن ماه ۱۳۹۷ در سالن همایش های غدیر شهر قم برگزار شد. این نشست‌های هم‌اندیشی با حضور شاگردان طراز نظریه‌پردازان و نمایندگاه مؤسسات فعال در موضوعات فقه حکومتی، علم دینی، الگوی پیشرفت و ایده های تمدنی برگزار می‌شوند که تاکنون ۷ نشست در موضوع فقه حکومتی و ۵ نشست در موضوع علم دینی برگزار شده است.
