شبکه اجتهاد: نوع تلقی برخی از عزیزان ما در این‌گونه موارد حساس، کم‌اهمیت انگاشتن توصیه‌های پزشکی، بهداشتی و حتی مسلمات عقلی به بهانه شفابخش یا منزه بودن فضاهای مرتبط با اهل‌بیت (ع) است. اخیراً دوستی تعریف می‌کرد در یکی از مجالس عزای حضرت زهرا (س) به کسی که با دست‌های بدون دستکش کفش‌های عزاداران را مرتب کرده بود و با همان دست بدون شستشو به ریختن چای پرداخت، تذکر داده بود که باید قبل از دست زدن به استکان‌ها، دست‌های خود را بشوید، آن فرد در پاسخ گفته بود به برکت حضرت زهرا، هیچ‌کس، هیچ مشکلی پیدا نمی‌کند، همین تماس دست با این کفش‌ها و آن چه به خودش می‌گیرد خودش مایه برکت است، آن فرد بی‌اعتنا به این تذکر به کار خود ادامه داده بود.

این عزیزان بین دو مفهوم خلط کرده‌اند؛ این که معصومان (ع) این توان را دارند که اگر اراده کنند می‌توانند موالیان خود را از هر گزندی دور بدارند، یک بحث است و این که آن‌ها همواره و در هر شرایطی برای همه کس چنین می‌کنند بحث دیگری است. این دو را نباید یکی انگاشت، اگر چنین بود که بدون رعایت بهداشت و اصول ایمنی از عنایات اهل‌بیت (ع) بهره‌مند باشیم، نباید هیچ‌گاه هیچ یک از پیروان معصومان و از جمله خود آن‌ها هیچ آسیبی می‌دیدند؛ ولی تاریخ گواه است که چنین نیست و شواهد مختلفی از مسموم شدن آنان، شیعیان آن‌ها، شیوع وبا و مرگ‌ومیر گسترده در شهرهای شیعه‌نشین در طول تاریخ در دست است.

رعایت اصول ایمنی و بهداشتی و قوانین برای دور ماندن از انواع گزندها چه در صحنه نبرد و چه در غیر آن یک امر بدیهی عقلی است که شرع مقدس هم بر آن پای فشرده است و جز در مواردی که انسان می‌تواند یا باید برای مصلحتی بزرگ‌تر به خود آسیب برساند، روا نیست از رعایت دستورهای پزشکی و ایمنی چشم بپوشد. جای تأسف است که در یکی دو دهه اخیر این‌گونه تلقی‌های سست و این‌گونه رفتارها رواج بیشتری یافته است تا جایی که چندی پیش هم در همین فضا، شاهد انتشار فیلم خجالت‌آور به آتش کشیدن نماد دانش پزشکی از سوی کسانی بودیم که خود را به دین منسوب می‌دارند.

بزرگان دینی ما و به‌ویژه مراجع بزرگوار می‌توانند نقش‌آفرینی بسیار مؤثرتری داشته باشند. مراجع تقلید و بزرگان دینی ما می‌توانند نقش بسیار مؤثری در توجیه و راهنمایی مردم و کاهش آلام روحی آن‌ها داشته باشند.

اکنون مراجع بزرگوار ما به کمک مشاوران اجتماعی و رسانه‌ای خود ـ اگر چنین مشاورانی داشته باشند، فرصت بسیار خوبی برای بازخوانی و بازطراحی رابطه متولیان امور دینی با اقشار مختلف مردم و اصلاح ذهنیت‌های ناصواب یافته‌اند.

مراجع بزرگوار ما می‌توانند در این فرصت مناسب آفات و آسیب‌های بسیاری از کژاندیشی‌ها و ظاهرگرایی‌های خطرناک دینی را برای مردم تبیین کنند و جایگاه و اعتبار یافته‌های بشری در فرهنگ دینی را به مردم بنمایانند، آن‌ها می‌توانند جایگاه واقعی رفتارهایی مانند قربانی کردن، نذر کردن، خواندن برخی ادعیه و زیارت‌نامه‌ها را برای مقابله با بلایای طبیعی و بشری و عدم تنافی آن‌ها با اقدامات خردمندانه بشری روشن کنند.

اگر مراجع تقلید هم وظیفه مردم را برای رعایت دقیق اصول بهداشتی به‌منظور مهار این بیماری و جلوگیری از شیوع آن به‌خوبی به آنان گوشزد کنند، بی‌تردید در زدودن غم از چهره مردم خوبمان و گره‌گشایی از مشکلات آن‌ها که بیش از همه بهای این‌گونه بلایا را می‌پردازند، سهم داشته باشند.