چکیده:

یکی از نیازهای هر جامعه ای به ویژه در دوران معاصر، مسأله امنیّت اجتماعی است. محاربه و افساد فی الارض از جرائمی است که بر هم زننده‌ی امنیّت اجتماعی می‌‌باشد. جرم انگاری محاربه و افساد فی الارض، ریشه قرآنی دارد و در روایات و کلمات فقیهان نیز انعکاس یافته است. اما در نظام‌های حقوقی جدید، اصطلاحات دیگر به اقتضای نیازهای امروز بشر به چشم می خورد، که می‌‌توان جرائم امنیّتی، جرائم سیاسی و غیره را نام برد. پرسش اصلی این تحقیق آن است که آیا این مفاهیم جدید همان جرم محاربه است و همان مجازات را دارد؟ این تحقیق ضمن بررسی همه جانبه این دو جرم از منظر فقه امامیه و حقوق ایران، به پاسخ پرسش پیش گفته می‌‌پردازد و چنین نتیجه می‌‌گیرد که خیلی از این جرائم را نمی‌‌توان بر محاربه و افساد فی الارض تطبیق نمود، لذا چون محاربه از جرائم حدّی است و نمی‌‌توان حدود را بدون دلیل توسعه داد، باید برای جرم بغی و برخی جرائم دیگر تأسیس جداگانه ابداع شود و مجازات جداگانه داشته باشد و تفسیر موسّع حدود خالی از اشکال نیست.