اختصاصی شبکه اجتهاد: دکتر آنطوان بارا نویسنده، روزنامه‌نگار و اندیشمند مسیحی در بخش دوم گفت‌وگوی اختصاصی با «اجتهاد»، به برخی نوشتارهای غربی در خصوص حماسه کربلا اشاره کرده و برای اولین بار بخش‌هایی از واقعۀ عاشورا را از زبان نویسندگان غربی به خوانندگان ارائه می‌دهد، علاوه بر آن با نگرشی به تفسیر بر بخش‌هایی از کتاب مقدس معتقد است که در کتب آسمانی به وضوح کربلا و عاشورا پیش‌بینی شده و انبیاء بزرگ الهی «حسین بن علی» (علیه‌السلام) را احیاگر دین نیای خود؛ یعنی محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله و سلم) دانسته‌اند.

«بارا» حسین بن علی (علیه‌السلام) را اسوه تمامی آزادگان دانسته و در پاسخ به این سؤال که: آیا «سید الشهداء» را پیرو سایر ادیان می‌شناسند؟ می‌گوید: قدسیت سیدالشهداء بر مؤمنان تمامی ادیان مسجّل و مسلّم است و مبالغه نکرده‌ام اگر بگویم برخی نویسندگان غربی (که مسیحی و … هستند) حسین بن علی را بهتر از مسلمانان روایت کرده‌اند اما به دلیل اینکه روایت این نویسندگان بار احساسی و عاطفی کمتری دارد، کمتر مورد استقبال مورّخین مسلمان قرار گرفته و مهجور مانده، لذا فکر می‌کنم لازم است که نوعی «باز مهندسی عاشورا» را شیعیان باید آغاز کنند و بر این اساس من کتاب «الحسین فی فکر المسیحی» را نگاشته‌ام.

اجتهاد: شما بر این باورید که واژۀ «موید» که در انجیل بارها به آن اشاره شده و مسیح به ظهور او بشارت داده، «محمد بن عبدالله» یا «حسین بن علی» است، در این خصوص نظر خود را بیان کنید.

آنطوان بارا: اینکه «موید» بشارت داده شده مسیح، الزاماً منظور از حسین بن علی است، باید دربارۀ آن بیشتر تحقیق کرد اما کسی شک ندارد که پیامبر اسلام فرمودند: “حسین منی و انا من حسین” پس اگر «موید» را پیامبر بدانیم، بدون شک حسین بن علی نیز در مفهوم «موید» جایگاه اساسی دارد، ضمن اینکه اماره دیگری نیز داریم که اشارۀ مسیح به «موید» تلویحاً اشاره به حسین بن علی است؛ زیرا مسیح تایید می‌کند که مؤید به شهادت می‌رسد و با او جمعی از یارانش نیز به شهادت می‌رسند. به راستی موید اشاره‌ای مستقیم به حسین بن علی (علیه‌السلام) نیست؟

اجتهاد: آیا کربلا در آموخته‌های مسیحی شناخته شده است؟

آنطوان بارا: در این باره هم باید بیشتر تحقیق کرد. واژۀ کربلا به معنای هجوم و شجاعت در کتاب ایوب ذکر شده است و پیشگویی شده که در کنار رود فرات در بابل، پروردگارت گفت: زره و سپر خود را آماده سازید و به سوی کارزار بروید. ای سوارکاران! اسب‌های خود را آماده ساخته و بر آن‌ها سوار شوید، کلاه خود را بر سر بگذارید، نیزه‌ها را برافراشته و زره بر تن کنید … تا اینکه می‌گوید: امروز شمشیر از خون آن‌ها سیراب می‌گردد؛ زیرا قتلگاه فرمانده قدرتمند در شمال رود فرات است. (پیشگویی‌های ارمیا ۴۶/۳)

اجتهاد: در پایان به این سؤال انتزاعی پاسخ دهید که چرا نویسنده‌ای مسیحی به «حسین بن علی» اندیشیده و همچون شیعیان سیدالشهداء را به کار می‌برد و در دستنوشته‌هایش “ببرکه سیدنا الحسین (ع) “می‌نویسد و به اهل بیت امام حسین (علیه‌السلام) ارادت دارد و از خواهر امام حسین (ع) به بزرگی یاد می‌کند و به‌راستی چگونه این ارادت در روح شما ظهور و بروز پیدا کرده است؟

آنطوان بارا: در کتاب «الحسین فی فکر المسیحی» به این سؤال تفصیلاً جواب داده‌ام و نوشته‌ام که حسین را شهیدی برای اسلام و مسیحیت و یهود و همۀ ادیان الهی و عقاید دیگر بشری می‌دانم.

عیسی بن مریم (علیه‌السلام) به سوی مردم فرستاده نشد مگر برای فداکاری و شهادت، اینکه مژده دهندۀ حق و پیام‌آور راستی و حیات از نزد خداوند باشد و شباهت‌های بزرگی میان دو جنبش فداکارانه و شهادت‌طلبی عیسی و حسین (که بر هر دو درود و سلام باد) وجود دارد اگرچه باید اعتراف کرد تفاوت‌هایی آشکار در علت و کیفیت آن‌ها شاید دیده شود ولی در جوهر و اهدافشان با هم یکی بودند.

به نظر من، مهم‌ترین شباهت میان عیسی و حسین(ع) در تولد و روش زندگی آن‌ها است، چنانچه گفته شده است: لم یولد مولود لستّه اشهر و عاش الّا الحسین و عیسی بن مریم (هیچ مولود شش ماهه‌ای به دنیا نیامد که زنده بماند مگر حسین و عیسی بن مریم (ع).

و ختامه مسک، و السلام علی الحسین.

بخش اول گفتگو را در اینجا بخوانید: «انطوان بارا: نذر کردم همپای زینب(س) باشم»