شبکه اجتهاد: معمولاً ابرقدرت‌ها و دولت‌هاى مخالف دین، کار مبارزه با شعائر را، به طور پلّه پلّه شروع مىکنند. به عبارت روشنتر، نخست پارهاى از شعائر را مورد هجمه قرار مىدهند و آنگاه پس از موفقیت در مبارزه با آنها، به مبارزه با بقیه مىپردازند.
یعنی در میان شعائر مذهبى، آن دسته که چشمگیرتر یا شورانگیرتر از دیگر شعائرند، همواره سپرِ بلاىِ شعائر دیگرند؛ و دشمن، براى نابودى کلّ شعائر، نخست از مبارزه با این گونه شعائر آغاز مىکند. مثلاً در امر پوشش بانوان، «چادر» (به عنوان «حجاب برتر»)، حصن و حفاظِ «روسرى» و «مانتو» است و یا در امر عزادارى سالار شهیدان علیه السلام، مسائلى نظیر «سینهزنى» و «زنجیرزنى»، حافظ و پاسدار «روضهخوانى» و «اشک و گریه» در سوک شهیدان کربلا هستند.
یعنى، همان طور که در جبهه نظامى، خاکریزهاى گوناگونى وجود دارد که برخى درست در خط مقدّم و در تیررس مستقیم دشمن قرار دارند و برخى آن سوتر و در پشت خطّ مقدّم؛ شعائر دینى نیز این چنیناند و بعضى از آنها حکمِ خاکریزِ نخستین را دارند که فتح و تسخیر آنها، موجودیتِ باقىِ شعائر را مورد مخاطره شدید قرار مىدهد.
باید در برابر هرگونه رخنه به شعائر، محکم و استوار ایستاد و توطئه عمیق و گسترده دشمن را در نطفه خفه ساخت.
اگر دشمن در حمله به این گونه شعائر، با دفاعى سخت و جانانه روبرو شد، جا مىزند و عقب مىنشیند و انجام توطئه را به فرصتى دیگر وا مىنهد، و اگر مقاومتى جدّى و کوبنده ندید، یا توانست با وحشیگرى یا تزویر آن را سرکوب کند، حمله را تا فتحِ خاکریزهاى بعدى ادامه مىدهد و همچون رضاخان و بدتر از او آتاتورک، کلّ شعائر را نابود مىسازد. چنانکه رضاخان در این اواخر حتى در مقام حذف ماه‌هاى قمرى اسلامى از تقویم‌ها برآمد و شب یازدهم محرم یعنى شام عاشورا را در میدان توپخانه بساط رقص و پایکوبى به راه افکند! و فجایع آتاتورک نیز ـ از تغییر خط گرفته تا… منع گفتن اذان به عربى و…ـ مشهور تاریخ است؛ بنابراین باید هشیار بود و در برابر هرگونه رخنه به شعائر، محکم و استوار ایستاد و توطئه عمیق و گسترده دشمن را در نطفه خفه ساخت.
رمز این مخالفت را بایستى در پیوند استوار و ربط وثیقى جستجو کرد که میان شعائر دینى و جوهر اسلام و تشیع وجود دارد… اصولاً راه دستیابى به باطن دین و عامل حفظ آن، همین ظواهر و شعائر است. بىجهت نیست که دشمنان اسلام، خاصّه استعمارگران، به انگیزه محو اساس دین، و قطع ریشه آن، همواره از مبارزه با وجهه ظاهرى و عملىِ دین ـ یعنى از مبارزه با شعائر ـ آغاز مىکنند: براى آنکه روح تقوا و عفاف را نابود سازند، چادر و روسرى را ـ به جبر و عُنف (همچون زمان رضاخان) یا به غَنج و دَلال (همچون عصر محمدرضا) ـ از سر زنان و دختران مسلمان مىربایند.
