شبکه اجتهاد: مدتی پیش مراسم جشن و موسیقی توسط یک روحانی بهم می‌ریزد که موجب اعتراض در شبکه‌های اجتماعی می‌شود. تا اینجای ماجرا خیلی اتفاق عجیبی نیست. یک روحانی با دغدغه دین و انقلاب، البته کار اشتباه و خلاف قانون کرده است. اما همین روحانی در نمازجمعه برازجان توسط امام جمعه شهر مورد تقدیر و دلجوئی قرار می‌گیرد. دیگر ماجرا فرق می‌کند؛ “روحانی” را تبدیل به “روحانیت” کردیم. وقتی “قصور یک روحانی” به “تقصیر امام جمعه”-بخوانید نهاد روحانیت- می‌کشد، یعنی “تقابل فردی” را به “دوگانه حاکمیتی” تبدیل کردیم.
ملاحظه فرمائید؛ سطح یکم، دوگانه موسیقی-انقلاب است. بعد از ۴ دهه از انقلاب هنوز برای برخی این نسبت روشن نیست و موسیقی را از انقلاب نمی‌دانند. این غصه دامنه دارست اما بگذریم. سطح دوم، دوگانه نهی از منکر-قانون است. تصویری که ما از این اصل دینی ارائه می‌کنیم مناسب با نظام طاغوت است نه نظام دینی. گوئی متوجه نشدیم که قانون شکنی در جمهوری اسلامی “بالاترین منکر”ست. این تاسف نیز دامنه دارست و بگذریم.
اما سطح سوم دوگانه دینداری است که اسف بیشتری دارد. یکبار حاکمیت دوگانه در سیاست است؛ اما یک وقت حاکمیت دوگانه مربوط به حاکمیت دین است. سطح تشویش را از “سیاست ورزی” به “دینداری” مردم کشاندیم؛ ابعاد ماجرا را توجه داریم؟ یک “روحانی”، مجلسی را به بهانه موسیقی بهم می‌زند؛ مردم “تقابل” یک روحانی با “موسیقی” برداشت می‌کنند. “غیرقانونی” بهم می‌ریزد، بازهم مردم “تقابل” یک روحانی با “قانون” برداشت می‌کنند. اما وقتی امام جمعه شهر این اقدام را تائید و تبلیغ می‌کند، یعنی یک پای ماجرا نه یک روحانی که یک نهاد ارشد در حوزه حاکمیت دین است و طرف دیگر نه “موسیقی” و نه “قانون” و بلکه “حاکمیت دین” قرار دارد.
این نمونه را بگذارید کنار موارد مشابه در ورود غیرقانونی امام جمعه فلان شهر و بهمان استان در موضوع موسیقی و کنسرت‌ها. انشالله دقت فرمودید که ماجرا فراتر از دوگانه موسیقی با روحانیت یا دوگانه قانون با روحانیت است؛ اینجا تقابل روحانیت با روحانیت است؛ تقابل روحانیت با انقلاب است. مردم در این حیرت چه کنند؟ حاکمیت دوگانه آنهم در سطح دینداری مردم، ظلم به انقلاب نیست؟ مدت‌هاست در نمازجمعه این شهر و آن شهر، خطبه “حاکمیت دوگانه دینداری” می‌خوانند؛ یک قرائت دینداری امام و رهبری است و یک قرائت دینداری نهاد امام جمعه یا بخوانید نهاد روحانیت یا شاید هم بفرمائید حوزه. چاره‌‌ای اندیشیم.
